Cantones
de Pedrasdoladas

barra.gif (1564 bytes)

SU CADDU 'E SAMUNARE  

Cando fu paga sa comodidade,

in cuddos tempos chi no ten torrare,

m’hat fattu unu mastru ‘e abilidade

In ferru tundu, mal’a ruinzare.

No fui che tantos, tottu frorizadu,

ma fui che cussos "cadd’e samunare"!

In medas annos chi m’han impreadu,

appo fattu figura onestamente

in su chizone de unu tauladu.

De mi chilcare no mancait zente;

senza falta su mere, ogni manzanu,

appen’ischidu lu tenia presente;

sind’accostaid a su lavamanu

tott’assonnadu, ancora casca-casca.

Deo li poderai s’asciugamanu

prontu, cuntentu coment’una pasca.

Poltai una brocca ’e ferrismaltu

cun s’abba prus frisca che in sa frasca,

e un isprigu, collocad’in altu,

chi fuit s’appentu de sa merighedda.

Cantas boltas sos pilos had ispaltu,

e s’hat fattu su mognu o sa coedda!

Pustis, sos tempos han boltadu cara:

est cuminzada s’edade noedda.

S’abba, ch’innanti la tenimis rara,

in dogni domo l’han tenta currente;

niun’est torrad’a s’infunder sa cara

in brazzos mios; s’ismaltu lughente

a pagu pagu s’est iscoloridu,

e m’han immentrigadu totalmente.

Semper prus bezzu, feu, avvilidu,

mi ch’han serrad’in d’un aposenteddu,

po chi prus no m’esserent mancu ‘idu.

 

 

Cantos annos de luttu su prus nieddu,

de prantu, disconsolu e abbandonu

appo passadu, senz’unu faeddu!

Si no balzo, narai, si no so bonu,

puite mi lassan in cust’almagura

cun s’impudu ‘e sos annos de intonu?

Si so ruinzadu, si no b’at prus cura,

leademiche a calchi muntonalzu,

chi finalmente tenza sepoltura!

Disisperadu, in cussu peddalzu,

fu semper in nefastos pensamentos.

Cand’una die, da su lumenalzu,

intendo passos, boghes, movimentos.

S’azzendet sa lughe. Una signora

sind’avvicinat faghinde cummentos:

"Una toeletta antiga!!" In pag’ora

mi nd’hat leadu sos belos, m’hat pulidu,

e piedosa mi ch’at bogad’a fora.

Como, pensand’a su ch’appo suffridu,

no bi creo ch’est beru: una ‘isione

mi paret, unu sognu send’ischidu!

M’han post’in mostra in d’unu salone,

paris cun tantos mobiles antigos,

e so s’ammiru de s’esposizione.

Tottu mi antan, tottu sun amigos,

mi tian cherrer tott’in dom’issoro.

Sun inbidiosos finas sos isprigos

de cantu so lughente; parz’e oro!

E narrer chi appenas imbezzadu

m’intendia inutile. Su coro

mi naraid: "No torrat su passadu;

no selbis prus, ses ruzzu, ses iscuru,

no ti cheret nisciunu, das infadu!"

Ma no fu beru; como s� siguru

Ch’in custu mundu, s’est ben’impreadu,

finas su ‘ezzu selbit issu puru!

1999


VAN'EST SU CHILCARE 

 

Van’est su chilcare:

S’arcan’e sa sorte,

de pen’e de morte

Est ren’in su mare!

Da cand’a pensare

S’est posta sa mente,

Da cand’elevadu

S’est s’omin’areste,

Non d’esser sapiente

S’est preoccupadu,

Ma de tenner beste

E bottas e chena.

De morte, de pena,

De sorte s’arcanu

Su chilcar’est vanu:

In su mar’est rena!

Cun ricchesas piena

S’hat puru sa domo,

De pratt’e de oro

Si nd’est appropriadu;

M’a tempos de como

Ancora su coro

Lu portat turbadu

Da dolu prus forte.

S’arcan’e sa sorte

Est ren’in su mare;

Van’est su chilcare

De pen’e de morte!

Palattos cun corte,

E tancas e tancas,

E macchinas mannas

Po nachi gosare.

Ma non sun sas bancas

Ch’abberin sas giannas

De su ben’istare;

Sun solu cangrena!

In su mar’est rena

De sorte s’arcanu;

Su chilcar’est vanu

De mort’e de pena!

S’intendes appena

Sa muid’e su entu

Chi moliad in tundu,

Nde tenes paura.

It’est s’ispaventu

Ch’atturdit su mundu?

Non b’had una cura

Po chi lu cunforte?

De pen’e de morte

Van’est su chilcare;

Est ren’in su mare

S’arcan’e sa sorte!

It’alet ch’esorte

Sos sabios de conca

Po dare risposta

Sigur’e cumprida.

Su cant’e sa tonca

Nos narad apposta:

Ammenta, sa vida

Ti fuzit da manu!

Su chilcar’est vanu

De mort’e de pena;

In su mar’est rena

De sorte s’arcanu!

Camines a pianu

O curras prus lestru

No s’ischit s’imbattes

A fin’e caminu;

Si semper bon’estru

Ti sighit, o pattes

Dolores de sinu

In custu vagare.

Est ren’in su mare

S’arcan’e sa sorte;

De pen’e de morte

Est vanu chilcare!

Coment’ingeltare

Cand’enit cudd’ora,

No l’ischimos galu.

S’est bild’o s’est ruggiu,

S’est lugh’o s’est buggiu,

S’est bon’o s’est malu

Ad esser ancora

Su mister’umanu!

De sorte s’arcanu

In su mar’est rena;

De mort’e de pena

Su chilcar’est vanu!

 

Nadale 1997

  
barra.gif (1564 bytes)

Isola Sarda 1997-2005 - Associazione Culturale Ciberterra - Responsabile: Giorgio Plazzotta
I contenuti appartengono ai rispettivi autori - Tutti i diritti riservati
The contents belong to the respective authors - All rights reserved